Rush

Carlos Blaaker

Begin 2000 verwisselde Carlos Blaaker (Paramaribo 1961) zijn atelier in het centrum van Rotterdam voor een atelier aan de rand van de stad, in Rotterdam-Zuid. Die verandering van werkomgeving heeft een duidelijke weerslag gehad in de schilderijen die Blaaker recentelijk gemaakt heeft. De dagelijkse reis over de Maas werd een belangrijke inspiratiebron. De weidsheid van het landschap, het heldere licht, het uitzicht op de havens en de industridle architectuur: het zijn allemaal elementen die in Blaakers nieuwe schilderijen terug te vinden zijn. Het duidelijkst zijn die invloeden te zien in de twee laatste doeken die Blaaker schilderde. Afgebeeld zijn twee hoge hefkranen die je in iedere grote havenstad tegen kunt komen. Het heldere geel van de ijzeren kranen steekt scherp af tegen de blauwe lucht. Door de enorme afmetingen van de doeken torenen de industridle werktuigen hoog boven de toeschouwer uit. Het harde licht en de scherpe schaduwen brengen de schilderijen van Amerikaanse kunstenaars als Edward Hopper in gedachten. Van een afstand bekeken lijken de schilderijen van Carlos Blaaker zeer natuurgetrouwe weergaven van zijn directe omgeving. Maar hoe dichter je de doeken nadert, hoe duidelijker het wordt dat de kunstenaar zijn verf in gedurfde, dikke banen heeft opgebracht. Wat eerst een egaalblauwe lucht leek, blijkt bij nader inzien een pasteus vlak te zijn waarin het krachtige handschrift van de schilder is af te lezen. Een transportcontainer die van veraf gezien uiterst gedetailleerd geschilderd leek, is feitelijk opgebouwd uit naast elkaar gezette donkere en lichte verfstreken. Door de strakke vormen, de rechte hoeken en de vele horizontale en verticale lijnen van de hefkranen, zijn Blaakers monumentale schilderijen haast abstracte composities geworden. Wanneer je deze recente doeken vergelijkt met Blaakers vroegere schilderijen voornamelijk portretten van mensen en dieren lijkt er haast een stijlbreuk te hebben plaatsgevonden. De ronde vormen hebben plaatsgemaakt voor de scherpe contouren van gebouwen. De rijkdom aan warme kleuren is vervangen door een helder kleurenpalet. De beelden zijn niet meer op een collage-achtige manier uit verschillende delen opgebouwd, maar vormen nu meer TTn geheel. De schilderijen van Blaaker zijn autonomer geworden. Maar de gretigheid waarmee de kunstenaar zijn verf op het doek smeert, met penseel, paletmes of direct vanuit de tube, is hetzelfde gebleven. Blaaker schildert de alledaagse realiteit, de plekken in de openbare ruimte waarin duidelijk de menselijke hand te herkennen is. In zijn werk tilt hij triviale elementen naar een hoger niveau. Blaakers schilderijen vormen een ode aan de schoonheid van het leven van alledag.