Varkentje op hekje

Shunyam

De manier waarop Shunyam (Amsterdam, 1953) schildert heeft veel te maken met hoe zij zichzelf heeft ontwikkeld en nog steeds in ontwikkeling is. Voorheen werkte zij met een Willink-achtige precisie. Het moest altijd beter ? streven naar perfectie. Maar ‘De Grote Onvrede’ bleef hameren met de vraag ‘ben ik nu mijn geld aan het verdienen of ben ik aan het doen wat ik voel?’ Door een rigoureuze stijlomwenteling kreeg zij in het begin nogal wat kritiek, die echter zeer snel plaats maakte voor enthousiasme. Shunyam: ?Je moet niet voor mijn schilderijen staan en denken: waarom heeft dat ene schaap wel een oog en het andere niet, en waarom is de lucht roze, etc. Dat kritische stuk moet je achter je laten en de schilderijen ervaren zoals ze zijn.? Haar schilderijen zijn verre van oppervlakkig, want om tot die ogenschijnlijke oppervlakkigheid te komen heeft zij alles moeten afleren wat zij haarzelf in de voorafgaande vijfendertig jaar had aangeleerd. ?De essentie van mijn leven is bewustwording. Zoeken naar jezelf en voorbij je zelf. Met mijn schilderijen heb ik de essentie gevonden. Die ongecompliceerde overvloed, al die kleuren in de regenboog, die dansende varkens en koeien, dat ben ik, zo voel ik mij. Ik voel mij als een modern engeltje uit de film van Peter Pan die met haar stafje rondloopt en licht rondslingert in de vorm van vrolijke en humoristische schilderijen.? En in dat voortdurende proces mogen wij met Shunyam meegenieten.